Max Carl Adolf von Sydow (ur. 10 kwietnia 1929 roku w Lund) – szwedzki aktor filmowy.
Życiorys[]
Wczesne lata[]
Urodził się w rodzinie klasy średniej jako syn baronowej Grety Rappe i etnologa profesora Carla Wilhelma von Sydow. W szkole średniej wraz z kilkoma kolegami założył klub teatralny, który zachęcił go do decyzji o przyszłym zawodzie. W 1948 został przyjęty do Królewskiej Akademii Teatralnej w Sztokholmie.
Kariera[]
W latach 1948–1951 występował na deskach teatrów z Ingrid Thulin. Jego pierwszą rolą ekranową był Nils w dramacie Alfa Sjöberga Tylko matka (Bara en mor, 1949). Po ukończeniu studiów otrzymał angaż w teatrze w Norrköping i Malmö. Jego praca na planie filmowym Ingmara Bergmana stała się dobrze znana na arenie międzynarodowej, co sprawiło, że zaczął otrzymywać oferty z zagranicy.
Jego światowa kariera rozpoczęła się od kreacji Jezusa w biblijnej superprodukcji hollywoodzkiej Opowieść wszech czasów (The Greatest Story Ever Told, 1965) z udziałem takich sław jak Charlton Heston, Martin Landau, Angela Lansbury, Sidney Poitier, Telly Savalas, Shelley Winters i John Wayne. Od tamtej pory jego kariera obejmuje bardzo różne ekranowe role, takie jak Abner Hale, religijny fundamentalista, który otrzymuje rozkaz udania się na Hawaje jako misjonarz w dramacie Hawaje (Hawaii, 1966) z Julie Andrews, Gene Hackmanem i Richardem Harrisem, cesarz Ming w filmie sci-fi Flash Gordon (1980), artysta Fryderyk w komedii romantycznej Woody’ego Allena Hannah i jej siostry (Hannah and Her Sisters, 1986) z Mią Farrow, Dianne Wiest, Johna Turturro i Carrie Fisher, Ernst Stavro Blofeld w nieoficjalnej produkcji o Jamesie Bondzie Nigdy nie mów nigdy (Never Say Never Again, 1983), Sidka w telefilmie biblijnym ABC Samson i Dalila (Samson and Delilah, 1984) u boku Antony’ego Hamiltona, Piotr Apostoł w miniserialu Quo vadis? (1985) z Klausem Marią Brandauerem czy Dawid (król Izraela) w telefilmie biblijnym Salomon (Solomon, 1997) u boku Bena Crossa, Anouk Aimée, Dextera Fletchera i Viviki A. Fox.
Był także narratorem telefilmu biblijnego Opowieści biblijne: Samson i Dalila (Samson and Delilah, 1996) z Elizabeth Hurley.
Za rolę Lassefara w dramacie Pelle zwycięzca (Pelle erobreren, 1987) zdobył nominację do nagrody Oscara. W 1988 roku debiutował jako reżyser melodramatu Ved Vejen. W 2012 zdobył kolejną nominację do nagrody Oscara w w kategorii najlepszy aktor drugoplanowy za film Strasznie głośno, niesamowicie blisko.
Życie prywatne[]
Był żonaty z Christiną Olin (od 1 sierpnia 1951 do 1979), z którą ma dwóch synów: Claesa S. i Henrika. W dniu 30 kwietnia 1997 w Prowansji ponownie się ożenił z francuską reżyserką Catherine Brelet, matką dwóch synów – Cédrica i Yvana. Zamieszkali w Paryżu.
Źródło opisu: Wikipedia (treść udostępniona na licencji Creative Commons. Zobacz autorów artykułu).
Polski dubbing[]
| Rok | Tytuł | Rola | Polski głos | Próbka |
|---|---|---|---|---|
| 1985 | Krzysztof Kolumb | Król Jan | ||
| 1985 | Quo vadis | Święty Piotr | ||
| 1992 | Kroniki młodego Indiany Jonesa | Sigmund Freud | Piotr Pawłowski | |
| 2015 | Gwiezdne wojny: Przebudzenie Mocy | Lor San Tekka | Franciszek Pieczka | |
| 2011 | The Elder Scrolls V: Skyrim | Esbern | Wiktor Zborowski | |
| 2016 | LEGO Gwiezdne wojny: Przebudzenie Mocy | Lor San Tekka | Franciszek Pieczka | |
Linki zewnętrzne[]
- Max von Sydow w polskiej Wikipedii
- Max von Sydow w bazie Filmwebu
- Max von Sydow w Internet Movie Database (IMDb)