Edmund Andrzej Fetting (ur. 10 listopada 1927 roku w Warszawie, zm. 30 stycznia 2001 tamże) – polski aktor i piosenkarz.
Życiorys[]
W latach 1947–1948 współzałożyciel i kierownik zespołu jazzowego „Marabut”. W 1949 przerwał studia w warszawskiej PWST i rozpoczął występy w teatrze. Egzamin zdał eksternistycznie w 1951 roku.
Był aktorem Teatru Ziemi Opolskiej w Opolu (1949–1952), Teatru im. W. Bogusławskiego w Kaliszu (1952–1953), Teatru im. S. Jaracza w Łodzi (1953–1956) i Teatru Nowego w Łodzi (1956–1957). Przełomem w karierze okazał się angaż do Teatru Wybrzeże w Gdańsku (1957–1960), gdzie pracował z wybitnymi reżyserami, m.in. z Zygmuntem Hübnerem i Andrzejem Wajdą. Zagrał m.in. Raskolnikowa w Zbrodni i karze według Fiodora Dostojewskiego, Polo Pope’a w Kapeluszu pełnym deszczu Michaela Vincente Gazzo i szekspirowskiego Hamleta.
Z Gdańska Fetting trafił do Teatru Dramatycznego w Warszawie (1960–1966), który był wówczas jedną z wiodących scen stolicy. Tutaj stworzył znakomite kreacje w sztukach współczesnych (Sławomira Mrożka, Friedricha Dürrenmatta, Arthura Millera). Z Warszawą Fetting związał się do końca życia, występując kolejno w Teatrze Ateneum (1966–1974), Teatrze Powszechnym (1974–1982), Teatrze Na Woli (1982-1986) i Teatrze Nowym (1987–1988). Gościnnie pojawiał się także na scenach Teatru Współczesnego, Teatru Rozmaitości i Teatru „Komedia”. Z tego okresu pochodzą role Petersa w Niemcach Leona Kruczkowskiego, Hrabiego Henryka w Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego, Fryderyka Chopina w Lecie w Nohant Jarosława Iwaszkiewicza, Pastora Mandersa w Upiorach oraz Doktora Ranka w Domu lalki Henrika Ibsena, a także Porfirego w Zbrodni i karze według Fiodora Dostojewskiego.
Edmund Fetting grywał też w spektaklach Teatru Telewizji. Stworzył świetne kreacje m.in. w Wilkach w nocy Tadeusza Rittnera (Morwicz), Skowronku Jeana Anouilha (inkwizytor), Sławie i chwale według Jarosława Iwaszkiewicza (Edgar Szyller), Weselu Figara Pierre’a Beaumarchais’go (hrabia Almaviva), Play Strindberg Friedricha Dürrenmatta (Kurt). Występował też w niezwykle popularnym w latach 60. i 70. telewizyjnym Teatrze Sensacji („Kobra”).
Zagrał w kilkudziesięciu filmach. Wśród najważniejszych kreacji filmowych są m.in. role Józefa Hallera w Śmierci prezydenta Jerzego Kawalerowicza, porucznika Kaplińskiego w Zbrodniarzu i pannie Janusza Nasfetera czy rola tytułowa w filmie Lokis. Rękopis profesora Wittembacha Janusza Majewskiego. Z seriali telewizyjnych warto wymienić role w Wielkiej miłości Balzaka, Czarnych chmurach, Królowej Bonie i Nad Niemnem. W latach 80. aktor ograniczył pracę w filmie z powodu choroby serca.
Był wykonawcą popularnych piosenek filmowych. Wykonywał piosenkę Ballada o pancernych oraz utwór „Przed nami Odra” (piosenka 7 kompanii) pochodzące z serialu Czterej pancerni i pies. Słowa utworu napisała Agnieszka Osiecka, muzykę skomponował Adam Walaciński. Piosenka „Nim wstanie dzień” z filmu Prawo i pięść powstała specjalnie dla Edmunda Fettinga: tekst napisała Agnieszka Osiecka, muzykę – Krzysztof Komeda.
W latach 60. aktor prowadził w radiu audycję „Radiowe Studio Piosenki”. Chętnie wykonywał ballady Bułata Okudżawy, piosenki Charles’a Aznavoura i utwory Kurta Weilla. Artysta miał ciepły, nastrojowy głos. Widzów i słuchaczy ujmował nie tylko talentem, ale też spokojem, opanowaniem i kulturą osobistą.
Edmund Fetting został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (Powązki Stare, kwatera 74-I-28).
Źródło opisu: Wikipedia (treść udostępniona na licencji Creative Commons. Zobacz autorów artykułu).
Role w dubbingu[]
Filmy[]
| Rok | Tytuł | Rola | Aktor w wersji oryginalnej | |
|---|---|---|---|---|
| 1967 | Wojna i pokój | Andrzej Bołkoński | Wiaczesław Tichonow | |
| 1968 | Prawda przeciw prawdzie | Pułkownik | Laurence Harvey | |
| 1970 | Dziewczyna na jeden sezon | Filip Palaloga | Iurie Darie | |
| 1970 | Zbrodnia i kara | Parfiry Pietrowicz | Innokientij Smoktunowski | |
| 1971 | Próba terroru | John „Rip” Ripley | Glenn Ford | |
| 1973 | 12 gniewnych ludzi (wersja kinowa) | 8. przysięgły | Henry Fonda | |
| 1985 | Śmierć w Wenecji | Gustav von Aschenbach | Dirk Bogarde | |
| 1996 | Dwaj zgryźliwi tetrycy | Max Goldman | Walter Matthau | |
| 1996 | Okruchy dnia | Leonard Bax | Peter Cellier | |
| 1997 | Jeszcze bardziej zgryźliwi tetrycy | Max Goldman | Walter Matthau |
Seriale[]
| Rok | Tytuł | Rola | Aktor w wersji oryginalnej | |
|---|---|---|---|---|
| 1972 | Elżbieta, królowa Anglii | Cranmer | Bernard Hepton | |
| 1973 | Rodzina Straussów | Joseph Lanner | Derek Jacobi | |
| 1988 | Piotr Wielki | Fryderyk I Pruski | Mel Ferrer |
Linki zewnętrzne[]
- Edmund Fetting w polskiej Wikipedii
- Edmund Fetting w bazie Filmwebu
- Edmund Fetting w Internet Movie Database (IMDb)