(Dodano nową stronę „{{K|''12 krzeseł''}} {{Wer2}} {{Film |tytuł = 12 krzeseł |obraz = 12 krzeseł.jpg |oryginalny = Двенадцать стульев |reżyser = Leon...”) Znacznik: sourceedit |
Nie podano opisu zmian Znacznik: sourceedit |
||
| Linia 21: | Linia 21: | ||
'''Źródło opisu''': Filmowy Serwis Prasowy |
'''Źródło opisu''': Filmowy Serwis Prasowy |
||
| ⚫ | |||
== Ekipa == |
== Ekipa == |
||
| − | {|class="tabela sortable" width=" |
+ | {|class="tabela sortable" width="65%" style="font-size:95%;" |
!Twórca |
!Twórca |
||
!Funkcja |
!Funkcja |
||
| Linia 57: | Linia 56: | ||
| |
| |
||
|} |
|} |
||
| + | |||
| ⚫ | |||
== Linki zewnętrzne == |
== Linki zewnętrzne == |
||
Wersja z 19:58, 26 kwi 2016
|
Dwanaście krzeseł (ros. Двенадцать стульев; Dwienadcat’ stulew) – radziecka komedia z 1971 roku w reżyserii Leonida Gajdaja, zrealizowana na podstawie powieści Ilji Ilfy i Eugeniusza Pietrowa. Dubbing do filmu zlecony został przez Centralę Dystrybucji Filmów na potrzeby dystrybucji kinowej i był wyświetlany w polskich kinach w 1972 roku.
Fabuła
Marszałek szlachty Hipolit Worobianinow zniknął ze Stargorodu wkrótce po rewolucji. Myślano, że emigrował do Paryża, on tymczasem zaszył się w miasteczku N i byłby tam niechybnie dożył dni swoich, pracując jako urzędnik, gdyby nie teściowa, która przed śmiercią zdążyła mu wyjawić swą tajemnicę: jej drogocenne brylanty nigdy nie zostały zarekwirowane. Przed rewizją zaszyła je bowiem w siedzeniu jednego z dwunastu krzeseł, pozostawionych w Stargorodzie. Worobianinow nie zwlekając wyruszył więc do rodzinnego miasteczka i tu, w stróżówce swego dawnego domu, spotkał Ostapa Bendera, wielkiego kombinatora, bez grosza przy duszy, za to z nieograniczonym tupetem i fantazją. Bender od razu przejął inicjatywę. Dwa krzesła odnaleziono w Stargorodzie, dla zdobycia jednego z nich wielki kombinator musiał ożenić się z pewna małą ponętną wdową. Trop pozostałych dziesięciu wiódł do Moskwy. Sprzedane na licytacji – trafiły do różnych właścicieli. Prośbą i groźbą, perswadując lub zwyczajnie rekwirując, uganiając się za krzesłami od moskiewskich zaułków po szczyty Kaukazu, Bender zdobył dziewięć, ale w żadnym z nich nie było brylantów madame Pietuchowej. Pozostało ostatnie, znalazł je w nowym klubie kolejarzy. I wówczas właśnie, u końca drogi, nocą przed decydującą wyprawą, Ostap Bender zginął z ręki Hipolita Worobianinowa. Nazajutrz morderca nawiedzi klub po to tylko, by stwierdzić, że za brylanty, znalezione w krześle mistrza Gambsa, wybudowano ów piękny, nowoczesny klub kolejarski.
Źródło opisu: Filmowy Serwis Prasowy
Ekipa
| Twórca | Funkcja |
|---|---|
| Studio Opracowań Filmów w Łodzi | Realizacja nagrań |
| Romuald Drobaczyński | Reżyseria |
Obsada
| Głos w dubbingu | Rola | Aktor w wersji oryginalnej | Próbka |
|---|---|---|---|
| Janusz Kubicki | Ostap Bender | Archił Gomischwili | |
| Włodzimierz Skoczylas | Hipolit Worobianinow | Siergiej Filipow | |
| Ryszard Dembiński | Ojciec Fiodor | Michaił Pugowkin | |
| Barbara Wrzesińska | Liza | Natalia Warlej |
Linki zewnętrzne
- 12 krzeseł w polskiej Wikipedii
- 12 krzeseł w bazie Filmwebu
- 12 krzeseł w Internet Movie Database (IMDb)